Herhangi bir sınır öngörülmüş olmasa da İslam ekonomisinde kapitalist ekonomide olduğu kadar büyük sınıfların ya da zenginlik farklarının ortaya çıkması beklenmemelidir. Zira kapitalizm esasen sermayenin belirli ellerde toplanması esasına dayanır.
Böylece daha profesyonel yönetileceği ve sinerji etkisi ve rekabet nedeniyle refah artışının daha yüksek olacağı varsayılır. Aynı şey sosyalizmde devlet vasıtasıyla yürütülmesi esasına dayanır.
Kapitalist sistemde geri kalan nüfus ise emek sınıfı olarak sosyal devletin yaygınlaşmasıyla birlikte devletin garantisi altındadır.
İslam ekonomisinde ise firmaların nisbeten küçük ama çok sayıda olması daha olası bir durumdur. Örneğin bakkal-market ilişkisi böyledir. Marketlerin yaygınlaşması bakkal anlayışını ortadan kaldırmıştır. Oysa bir market bazen yüzlerce bakkal anlamına gelebilmektedir.
Yüzlerce bakkal ise yüzlerce kişinin kendi işine sahip olması demektir. Kendi işine sahip olmak, daha çok kişinin patron (özgür) olması yanında, bu kişilerin girişimci ruhunun harekete geçirilmesi anlamına da gelir.
Devletin sağladığı sosyal güvenlik sayesinde işçi, kapitalizmin ilk dönemlerinden farklı olarak köle statüsünden kurtulmuş olsa da, kişide var olan potansiyel ortaya çıkamamaktadır.
Zira sosyal güvenliğin sağladığı garanti, kişilerin risk almalarının önüne geçmektedir. Bu yüzden pek çok kişi emekli olana kadar bu riski almayı ertelemekte, emeklilikten sonra kendisine yeni bir hayat bile kurabilmektedir. Ölünceye kadar hiç çalışmadan, dolayısıyla üretmeden yaşamasının önünde hiçbir engel de yoktur.
Avrupa Birliği ülkeleri biraz da bu yüzden krize girmiştir. Zira kimi ülkelerde vergi sistemi kadar büyük sosyal güvenlik bütçesi olduğu halde açıklar kapatılamamaktadır. Bir veri ile somutlaştırmak gerekirse Avrupa Birliği içerisinde sırf 80 yaşın üzerinde 20 milyondan daha fazla emekli mevcuttur. Durum sürdürülebilir olmaktan çıkınca da krizler patlak vermektedir.
