Dünyanın en güzel süsüyüm, tâcıyım, güzelliğiyim ; beni hareketsiz zânnedersin amma, kökümden en tepedeki yaprağıma kadar canlıyım, hayat doluyum.

Senin için faydalıyım ben.

Sana hiç ihânet etmedim ve hiç "hayır" demedim. Küçük bir fidan da olsam, koca bir ağaç ta olsam, hep itâat ettim, râm'oldum, boyun eğdim.

Sana beşik oldum, en güzel ve masum uykularını benim üzerimde uyudun. Hatta, sana ninni gibi gelen, tatlı gıcırtılar da çıkarırdım. Yıllar var ki yerimi plastiklere / sentetiklere kaptırdım ama, beni bilen bilir ; sağlıklıydım ben ; arkadaştım, kardeştim sana.

Ne olur, yakma beni...

Okula ilk gittiğinde, sana "sıra" oldum, benim üzerimde oturdun, benim üzerimde yazdın. Defterin ve kalemin de benden yapıldı. Beni bu hâlimle çok sevdin, biliyorum. Ben de seni gizli gizli sevdim, fakat sen bunu hiç bilmedin.

Bir zamanlar benden "sefineler" yaptın ; kimine kadırga dedin, kimine kalita, kimine çektiri, kimine sandal... Denizlerin ve nehirlerin üzerinde benimle yol aldın.

Evler de yaptın benden..

Hatta, en güzel ve en sağlıklı evleri, benden yaptın. Çünkü rûhuna çok yakındım, arkadaştım..

Öfkelendiğinde, seni teskin ediyordum.

Yakma beni...

Ben hayat doluyum.

Senin gibi gezip dolaşamasam da, beni Yaratan, beni neş'elendirecek olanları, ayağıma getirdi. Başka vahşî hayvanlardan kurtulmak ve korunmak isteyen küçük ve âciz hayvanlar, beni "emîn" bildiler. Hani o küçük güzel kediler var ya, onlar beni çok severler, ben de onları çok severim. Dünyanın neşvesi / şenliği kuşlar yuva yaparlar, dallarımın üzerinde..

Bir de, sincaplarım var ; etrâfımda, üzerimde koşup oynarlar. Ağaçkakanlarım var ; gagaları ile üzerimde yuva açarlar ; biraz gıdıklanırım ama, onları sevgiyle bağrıma basarım, yavrularına şefkat ve merhâmet gösteririm.

Ne olur, yakma beni...

Sıcak mevsimlerde ve yorgunluk zamanlarında benim gölgeme sığınırsın, seni güneşten korurum, serinlersin. En rahat, huzurlu ve sâkin, benim gölgemde uyursun.. Dallarımdan ve yapraklarımdan gelen esrârlı nâğmeler seni mest'eder.. Aslında o esrârlı nâğmeler, benim "zikr"imdir, sen bilemezsin..

Yakma beni...

Gençlik zamanlarında, sevdiğin insanın ismini benim üzerime hâk'edersin ; biraz canım yanar ama, sabrederim, inlemem, ses çıkarmam.

Amma, benim dibime bevl'eder ve def'i hâcet yaparsan, buna çok üzülürüm ; çünkü beni zehirlemiş olursun. Hem de, birgün gelip benim gölgemde dinlenmek isteyen insanların nefretlerine ve beddûalarına sebep olursun, bunu yapma sakın.

Beni yakma...

Ben sâdece dışarda değil, senin yaşadığın mekânların içinde de güzellikler olurum. Sanatkârlar beni dantel gibi işlerler.

Hâni "kündekâri" derler ya ; eskiler en güzel minberleri benden yaparlardı, hiç görmedin mi ?

Bazı cinslerim çok sağlam ve dayanıklı olur. Meselâ "abanoz" cinsim öyledir. Mimar Sinan'ın şâheseri Süleymaniye Camisi'nin giriş kapısı, bu cinsimdendir.

Beni yakma, olur mu...?

Ben senin dostunum, arkadaşınım, muhafızınım. Köklerimle toprağı tutarım, heyelanları ve erozyonları önlerim. Toprağa sâhip çıkarım. Sel geldiği zaman, bütün gücümle, ona mukavemet ederim.

Benim rengim, senin gözlerinin ve rûhunun sağlığı için de bir şifâdır, biliyor musun ?

En güzel meyveler benim üzerimde olur.

Ayvalar, narlar, elmalar, armutlar, vişneler, kirazlar, kayısılar, erikler.., saymakla bitmez. Herbirinin de ayrı bir râyihâsı, ayrı bir letâfeti ve lezzeti olur.

Ve bir gün, sana "taht" olurum, insanların omuzlarında..

Eh, her canlı gibi, benim de bir ömrüm vardır ; bir gün nihâyete erer ve ölürüm. O zaman yak beni, canım yanmaz..

Amma, "yaşarken" yakma beni.

Ne olur, yakma beni...

...................................................................................................

Selâm ve dua ile kıymetli dostlarım.

Rasim Duman.

Emekli J.Ord.Astsubay.

05 Ağustos 2021 - Kayseri.

Not : 1. Bu yazımı daha önce de paylaşmıştım. Fakat, içinde bulunduğumuz günlerin mânâ ve ehemmiyetine binâen, yeniden paylaşıyorum.