Ailelerin boğazlarından kısarak üniversite okuttuğu gençlerin binlercesi işsiz. Üniversite diplomasının lise diploması gibi sıradanlaştığı bir sistem içinde herkes çocuğuna herhangi bir üniversite diploması aldırmayı zorunlu görüyor. Üniversite mezunu işsizlerin sayısı arttıkça akla gelen en vasıfsız, en ucuz işlerde de üniversite mezunları istihdam ediliyor.

Üniversitelilerin asgari ücretli işlere razı olup, iş bulamadığı bir yapı içerisinde diğerlerinin, diplomasızların yaşadıklarını varın siz düşünün.

Bu durum Türkiye’ye has bir durum değil tabi. Almanya’ya , Avrupa’nın diğer ülkelerine çalışmaya gitmiş büyüklerimiz oralarda taksi şoförlerinin bile iki-üç üniversite diploması olduğunu söyleyince şaşardık. Doğu Bloku ülkelerinde de durum öyleydi. Üniversitelerin ve üniversite öğrencilerinin sayısı arttıkça, üniversite bitirmek olmazsa olmaz hale geldikçe iş dünyasındaki istihdam tablosu da haliyle değişiyor.

Bu tablonun toplum üzerinde travma yaratması elbette kaçınılmaz. Artan hayat pahalılığına eş, artan diplomalı işsizlik bireylerin, ailelerin ruh sağlıklarını, psikolojilerini alt üst ediyor.

Velhasıl, önce işsizlik sorunumuzu halletmeliyiz. Az veya çok istihdam sağlayan işyerlerimizi gözümüz gibi korumalı, geleceğe taşımalıyız ki yenilerinin açılması cazip olsun.

Maalesef, devlet bürokrasisi yerel işletmeleri koruma konusunda hiç de iyi bir puana sahip değil. Hatta, bazıları işverenlere düşman gözüyle bakıyor, onlara olur olmaz cezalar vermek için ellerinden geleni yapıyor !.

Bu ülkenin çeşitli ekonomik sorunlarının olduğu aşikar. Paramızın değeri, reel ücretler azalıyor. Enflasyon, hayat pahalılığı artıyor. Tüketim hızla yükseliyor, üretim tüketime yetişemiyor vs. vs.

Bütün bunlarla birlikte diplomalı genç işsizliğin, işsizliğin bu derece mevcudiyeti toplumsal açıdan endişe verici. Bu sorunun ortadan kalkması için ciddi mesafeler almak gerek..

Keşke, aldığı ücret az olsa da herkesin işi olabilse..