Büyük ve misyonlu devletler günlük değil uzun vadeli planlamalar yaparlar. Bugün kurumsallaştığını düşündüğümüz ve esasen kapitalist sistemin egemen olduğu devletlerde bu planlamanın ekonomik, siyasi ve askeri ayağı varsa da en önemli ve insana ve topluma dair ayağı olan sosyal ayağı son derece ihmal edilmiştir. Bundan kasdım elbette bireysel özgürlükler ve sosyal devlet değildir. Daha açıkçası; sosyal ayağın sadece, o da dar anlamda ‘refah artışı’ ile sağlandığı-sağlanacağı yanılsaması söz konusudur.

Kapitalizm insanları özgürlük adına bireyselleştirmiş, çerçevesini kendisinin çizdiği bu özgürlükler kutsanmıştır. Bu yaklaşımla bütün din ve felsefelerde kabul gören aile müessesesi özgürlükler adına ikinci plana itilmiştir. Bunun hard versiyonu olan ruhsuz sosyalizm bir utanç abidesi ve insanlığa ihanet sembolü olarak tarihin derinliklerinde yok olup gitmiştir. Soft versiyon ise biraz daha akıllıdır ve bir sorun olduğunu varsayımından hareketle bu sorunun teşhisi ile meşguldür. Bir başka deyişle bir şeylerin yanlış gittiği farkedilmiş, ancak henüz problem ortaya konabilmiş ve reçete sunulabilmiş değildir.