Tarlasını bilmediğin mahsulün, harmanından tahsilat yapma!
Öyle ya!
Ya o tarlayı başkası sürmüş, ikilemiş, tapanlamış ve tohumunu atmışsa!
O tarlanın mahsulünün bize faydası olur mu?
O tarlanın mahsülünü yemek caiz olur mu?
O tarlanın mahsulünü yesek bize şifa olur mu?
O tarlanın mahsulüyle beslensek, zihnimiz arı duru, gönlümüz ak pak, yolumuz dosdoğru, kararımız basiretli, bakışımız ferasetli olur mu?
O tarlanın mahsulüyle beslensek, ak ile karayı, doğru ile eğriyi, güzel ile çirkini, iyi ile kötüyü birbirinden ayıracak, salim bir akla sahip olabilir miyiz?
Ben olmaz derim, olamaz derim!
Öyleyse!
Harmana gelen mahsulün, tarlasına, tarlayı kimin sürdüğüne, tohumu kimin attığına, mahsulü kimin yetiştirdiğine, hasadı kimin yaptığına, harmana kimin getirdiğine bakmadan...
Her mahsulü harmanımıza getirirsek...
Doğru ile eğriyi, güzel ile çirkini, iyi ile kötüyü birbirine karıştırmış ve birbiriyle yarıştırmış oluruz...
Öyle olursa ne olur mu diyorsunuz?
Başkaları kendi tarlasından harmana gelen mahsulü allayıp, pullayıp öne çıkarır.
Ve biz bunu hiç fark etmeyiz.
Öylesine fark etmeyiz...
Kendi tarlamızın ürününe öylesine uzak kalırız ki...
Gözlerimiz ellerin yetiştirdiği mahsule hayranlıkla bakmaya, kulaklarımız ellerin mahsulünü için edilen övgüleri dinlemeye başlar...
Bilirsiniz!
Gözler ve kulaklar gönüllerin giriş kapılarıdır...
Gönüllere ne girerse gözlerden ve kulaklardan girer.
Ve gönüllerimiz ellerin mahsullerini sevmeye başlar.
Sonrasında ne mi olur?
Kimi zaman yazmışımdır:
‘Nasıl beslenirsek, öyle sesleniriz!’
Ve beslenmeyi sadece midevibeslenme olarak almayın.
Zihnin de ruhun da beslenmesi vardır.
Evet, beslenmeler ellerin tarlasının mahsulüyle olunca, eller gibi seslenmeye başlarız.
Şimdi kendi mahsulümüz gibi harmanımıza getirdiğimiz ürünlerin nasıl, nereden, ne zaman, niçin seslendiklerine bir bakın!
Ve gördüklerinizi, duyduklarınızı tefekkür süzgecinden geçirin!
Bakalım ne görecek, ne anlayacaksınız.
