Ülke yönetiminde dört güzel özellik ehliyetin/ liyakatin düşmanıdır.

Yönetimin üst kademesinde olanlar bu dört güzel özelliği dikkate alarak görevlendirme yapacak olurlarsa, ehliyeti gözden kaçırırlar; böylece hem işler iyi yürümez hem de adaletsizlik yapılmış yani zulüm edilmiş olur.

Hal böyle okunca üst yönetici hem ‘adil yönetici’ olup, o dehşetli günde arşın gölgesinde gölgelenmek lütfundan mahrum kalır hem de ‘zalim olarak’ Allah’ın cc hasmı haline gelir.
Bilinen bir gerçektir ki Allah cc o dehşetli günde zalimin yüzüne merhametle bakmayacaktır.
Liyakatin/ ehliyetin düşmanı olan bu dört özellik nedir mi diyorsunuz?
İlki vefadır.
İkincisi fazilettir.
Üçüncüsü akrabalık bağıdır.
Dördüncüsü, hilm/ yumuşak huylu oluştur.
Üst yöneticiyi liyakat konusunda en fazla yanılgıya düşüren bu dört özellik kimi zaman daha da genişleyerek ‘hastalıklı’ bir hal alır.
Nitekim kimi zaman üst yöneticiye sadece akrabalık bağını korumak yeterli olmaz.
Bu durumda üst yönetici önce ilçesini ve ilini sonra bütün bölgesini kollamaya başlar.
Ona göre en güvenilir kişiler, gerek akrabalık bağı olanlar gerekse ilçesinden, ilinden, bölgesinden olanlardır.
Elbet bu arada akrabalık bağını ırki boyutta düşünen yöneticiler de olur ki bunlar devletin kendilerine verdiği gücü kavimlerini kollamak için kullanırlar ve böylece O Güzel Nebi’nin (sav) ifadesiyle ‘cahiliye izi’ üzerine yürümüş olurlar.
Hiç şüphe yoktur ki cahiliye izi kişiyi cehenneme götürür.
Akrabalık bağının bir başka tür yansıması ise ‘tarikat bağı’ üzerinden görülür.
Ve günümüz Türkiyesinde bu öylesine öne çıkan bir özelliktir ki, devletin bir çok birimi amiyane tabirle adeta tarikatlere parsellenmiş durumdadır.
Bu parsellenmeyi üst yöneticiler ‘görmüyor, bilmiyor, duymuyor’ olsalar da gözü olanlar görüyor, kulağı olanlar duyuyor, aklı olanlar biliyor ve gönlü olanlar ise bu gidişe devlet ve millet adına çokça üzülüyor.
Başka ne diyebilirim ki?