“Çünkü onlar, “Resulullah’ın yanında bulunan kişilere infak etmeyin ki onlar dağılıp gitsinler” diyen kimselerdir. Hâlbuki göklerin ve yerin hazineleri Allah’a aittir. Fakat münafıklar bunu anlamıyorlar.”
Münafikun sûresi, 7.
Medine’de İslam faaliyetleri gün gün artmış ve hicretin merkezi olarak burası uygun görülmüştü. Resulullah (s.a.s.) sahabe efendimizi Medine’ye yönlendirdi. Sahabe efendimiz de genellikle gizli bir şekilde ve Mekke’den de kaçarak Medine’ye geldi. Sonra Resulullah (s.a.s.) Hz. Ebubekir ile birlikte Medine’ye geldi ve Medineli Ensar ile Mekkeli Muhaciri kardeş ilan etti. Daha düne şirkin en büyük merkezlerinden biri olan Medine tevhit şehri olmuştu. Yesrip iken Medine olmakla müşerref olmuştu. Allah hem bu şehir hem de bu şehir halkına övgüler yaptı.
Fakat şehirde Müslümanların varlığından rahatsız olan bir grup da vardı. Bunlar münafıklardı. Açıktan sesleri çıkmıyordu ama gizliden gizliye Müslümanlardan rahatsız oluyorlardı. Şehri onlarla paylaşmak istemiyor ve kargaşa çıkmasını dört gözle bekliyorlardı. Mekkeliler ile Medineliler arasında kavgaların ve anlaşmazlıkların çıkması için ortamı geriyorlardı.
Şehrin ileri gelen münafıklarının bir taktiği de şu oldu: “Mekke’den gelenlere yardımı kesin! Onlarla ticaret yapmayın! Onların gelir kaynaklarını kesin! Onlara şehri zindan edin!” Böylece Medine’den ayrılsınlar ve defolup gitsinler!
Evet, onlar bunu da yaptılar. Muhacirlere ekonomik baskıyı da kullandılar. Ekmeklerini ve sularını kesmeye çalıştılar. İşten çıkarmaya ve ücretlerini vermemeye kalkıştılar.
Günümüze ne kadar çok benziyor değil mi? Muhacirleri okullarınıza almayın! Evlerinizi kiraya vermeyin! İş yeri ruhsatı vermeyin! Sürekli ceza kesin! Tüm bunları yapın ki şehrimizi ve ülkemizi terk etsinler! Müslüman çocuklara burs vermeyin ki dağılsınlar. Müslümanların gazete, dergi, yayın, basın, televizyon ve radyolarına desteği ve reklamı kesin ki iflas etsinler. Müslümanlara ait bakkal, market, iş yeri, giyim firması, şirket ve kurumlardan alışveriş yapmayın ki zarar etsinler…
Rabbim, zalimlere fırsat verme!
**
Murat Padak
