Akşam vakti, Ulus'tan minibüse bindim eve gidiyordum.
İlk duraktan bindiğim için arka dörtlüye oturabildim.. Otobüs, metro, minübüs ne kadar halkın özeti ise arka dörtlü de minibüsün özetidir. 
Arka dörtlüde, pencere kenarına, saçı, sakalı ağarmış, yanakları içine çökmüş, sigara içmekten bıyıkları sararmış, pek zayıf yaşlı bir amca oturdu.
Önünde ise sağı solu yırtılmasın diye çamaşır ipi ile bağlanmış, içinde muhtelif eşyaların olduğu anlaşılan büyük boy bir çöp poşeti.. 
Ve o ipe bağlı, ben deyim 20, siz deyin 30 yıllık ahşap çerçeveli, camı silinse de, yılların tozundan camlığını kaybetmiş siyah beyaz bir fotograf var.
Fotoğrafta, üç tane çok sevecek yavru kedi. Öyle güzel bakıyorlar ki...
Yaşlı amcanın yanına, 50 yaşlarında bir adam selam vererek oturdu. 
Oturur oturmaz, adam, sanki kırk yıllık tanışlarmış gibi hemen mevzuya girdi. ..
- Hayırdır amca bunlar ney?" 
Yaşlı adam;
- İçinde eşyalarım var. Bir oğlumun eviden ötekine taşınıyom. 
- Ne diye ki?
- O ev bizim eski evimizdi. Gecekondu. Onu bir oğluma verdim. Şimdi öteki oğlumun evine taşınıyom. 
- İstemediler mi seni evde yoksa? 
- Yok yok, öteki oğlanın evi daha geniş. Yoksa göndermek istemediler torunlar filan... 
- Yaş kaç amca?
- Seksene varıyor. Sen ne iş yapan?
- İnşaat işi... Fayans yaparım.
- Ben de çok çalıştım zamanında. Gün ışımadan çıkardım evden. Manavdım. Meyveyi sebzeyi iyi bilirim...
- Peki amca bu çerçeve resim neyin nesi? Ne güzel kedilermiş bunlar.
Yaşlı adam, gözlerini camdam dışarı çevirdi. Biraz duraksadı ve şu sözleri söyledi;
- Rahmetli hanımın yadigarı. O, kedileri çok severdi. Evimizde hep kedimiz olurdu. Bu resimi ilk görünce çok sevdiydi. 30 yıl filan olmuştur... Bana, "Bey bu resmi çerçevelet ben bu kedileri çok sevdim." dedi. Gidip hemen çerçeveletip astım. O gün bu gündür duvarda asılıydı. İşte şimdi giderken götüreyim dedim...
Yaşlı adam, bize akşam akşam esaslı bir sevgi ve vefa dersi veriyor...
Gerçek sevgi, böyle bir şey işte... 
"Sevgilinin sevdiğini sevmek" de sevgiye dahildir dostlar...