Faiz üretim amaçlı da olabilmektedir. Aslında bankaların ana işlevi de budur; tasarrufları refahı artıracak şekilde ekonomiye katmak… Belki sadece bu işlevi yerine getirse daha az zararlı olacak… Üretim amaçlı faizli işlemler; faizin borç muamelesinin başında tesbit edilmiş olması sebebiyle, işin sonunda, ya borçlu ya da alacaklı haksızlığa uğramaktadır. Meseleye borç alan müteşebbis açısından bakacak olursak; ticaret, üretim ve yatırım teşebbüsleri risklerle doludur. İktisadî şartların nasıl tezahür edeceği önceden tam olarak tesbit edilemez. Kar etme ihtimalinin yanında, hiç kar edememe, hatta zarar etme ihtimalleri de vardır. Faizli kredi ile girişilen teşebbüs sonucu kar edilememesi, hatta zarar edilmesi halinde bile alacaklıya anaparasıyla birlikte ayrıca faizin ödenmesi borçlu açısından açık bir haksızlık nedenidir. Zira borçlu olan müteşebbis, üç türlü zararı birden göğüslemektedir: Sarf ettiği emeğin boşa çıkması, borç aldığı anaparanın zararı ve faiz. Alacaklı, vadesi geldiği zaman hem anaparasını hem de faizini aldığı halde, borçlu, saydığımız bu külfetleri yüklenerek büyük bir haksızlığa uğramaktadır.

Konuya borç veren sermaye sahibi açısından bakacak olursak; her ne kadar insanlık tarihi boyunca faizli işlemlerden genellikle borçlular zarar görmüşse de, bazen de sermaye sahibini zarara uğrayabilmektedir Verdiği ödünce karşılık alacağı faiz önceden belirlenmiş ve sınırlanmış olması sebebiyle, sermaye sahibi, borç verdiği müteşebbis bu parayla çok büyük karlar elde etse bile, ancak önceden belirlenen miktar kadar bir pay alabilecektir. Bu durumda da, ödünç veren haksızlığa uğramış olmaktadır. Ama buradaki zarar nisbi zarardır. Bir başka deyişle faiz veren kurumun bu yüzden iflası beklenmemelidir. Faizli sistem pek çok nedene dayalı olarak çok daha derin iflaslara yol açmaktadır.