Sürekli, Batıda kuralların varlığından bahsedilir. Dolayısıyla da 'insanın insana muhtaç olması-el açması' da söz konusu olmamaktadır. İşler de tıkır tıkır işlemektedir. Bu, madalyonun bir yüzü tabii... Bir de öbür yüzüme bakalım.

İlk bakışta gayet makul gibi gözüken bu durum; gerçekte hiç de insani değildir. İşler tıkır tıkır da işlemez. Çünkü devre dışı bırakılan bizatihi insanın kendisi yani fıtratıdır. Nitekim komşu komşunun külüne muhtaç diyen Anadolu irfanından beslenen o atalarımız kendi aralarındaki dayanışma ile bir çok sıkıntıyı kolayca aşmışlardır.

İnsanın en önemli ihtiyaçlarından birisi de sıkıntı halinde yalnız olmadığını, 'dost elini' hissetmesidir. Nitekim bir hastanın ziyaret edilmesi, verilen moralle hastalığın tedavisine bile yardımcı olabilecektir. Bir anne-babanın hastalandığında evladını yanında görmesi de böyledir.

Öte yandan her konunun kurala bağlanması da mümkün değildir. Nitekim bu duruma bağlı olarak hukuk sistemleri hakime nasıl davranacağı konusunda takdir yetkisi vermektedir. Bir başka açıdan da ele alırsak konuyu; kuralların insanı robotlaştırdığı, insani duyguları törpülediği görülür. Nitekim sözgelimi kışın o soğuk aylarında son seferini düzenleyen bir otobüse bileti olmayan bir yolcunun alınmaması kurala uygundur. Oysa ilgili kişi cüzdanını kaybetmiş ya da çaldırmış olabilir. Kurala uygundur ama insanlığa uygun değildir. Batı medeniyetinde bunun insanlığa uygun olmasını gerektirecek herhangi bir içsel ya da dışsal kural da yoktur.

Ezcümle; Batı denen içi boş medeniyetin öyle sadra şifa bir şey olmadığını anlamak için illa da tecrübe etmeniz gerekmez. Vesselam...