Nur Talebeleri müttehid olabilselerdi, İttihad-ı İslâm'ın lokomotif gücü de olurlardı.
Hâlâ geç değil, hâlâ bir çatı meşvereti kurulabilir. İçi boş, değersiz farklılıkları haklı ihtilaf sebebi olarak görmekten vaz geçmeliyiz.
Ahmed Abi ne ise Mehmed Abi de odur. Bu hizmet onların meziyet veya rüçhaniyetlerinin üstüne bina edilmemiştir.
Hizmetin tek mihveri Risale-i Nurdur. Ağabeylerin birlikte yürüyememiş olmalarını kıyamete kadar devam ettiremeyiz, böyle bir mükellefiyetimiz yok. Aksine onların yapamadıklarını yapmaya mecburuz.
Birbirimizden ayrı yürürken ne diyeceğiz? Receb Abi yeşil takke takardı, Hasan Abi ütülü cübbe giyerdi mi diyeceğiz?
Yapmayınız, insanlık daha büyük çapta, daha müessir şekilde İman ve Kur'an Hizmetine muhtaç. İhlâs ve Uhuvvet Risaleleri, etle kemik gibi kaynaşmamızı âmirdir, bunu bile bile farklılıklarımıza nasıl şarkılar söyleyebiliriz?
Ağabeyler göçüp gittiler. Mevlâ cümlesine rahmet etsin... Bize bölük pörçük bir miras bırakmış olmalarını kaderin hikmet hanesine yazıp teselli bulma hakkına sahib değiliz. Kadere fetva verdirdiğimizin mesuliyetinden sıyrılmaya çalışmak, haktan yüz çevirmekdir.
Onların devri de, şartları da çok daha zordu. Birbirlerine emsaldiler ve azdılar. Bu vaziyet en ufak kırılmalarda onların etrafında bir kümelenmeye sebeb oldu. Artık o şartlar da o insanlar da yok.
İhlâs ve uhuvvet düsturları her Nur Talebesi için âmir hükümlerdir. Ya bu Risaleleri Külliyattan çıkarıp atalım, ya da riayet edelim.
Ediyoruz, demeyiniz. Etmediğimizi, edemediğimiz biliyorsunuz. Ahmed Abinin Mahallesi ile Mehmed Abinin Mahallesi bir şekilde ayrı ise, bir ve beraber olduğumuzu söyleyemeyiz. Söylesek de kimseyi inandıramayız.
Altmış beş yaşındayım. Nur Talebesiyim, dediğimde karşılaştığım ilk aksülamel, hangi gruptansın, olmamalı. Utanıyorum, yüzüm kızarıyor; anlatabileceklerim değersizleşiyor birden.
Yüksek sesle düşünüyorum sadece... En üst seviyede bir meşveret çok mu zor, çok mu imkânsıza, muhale mi talibim? Bilmiyorum...
Bildiğim bir şey var ki: Sizin gibi düşünmüyorum...
