Uzun yıllar önce, yakından tanımasam da gıyaben kendisini çok sevdiğim bir ağabeyimle, saygıdeğer bir büyüğümüzü ziyaret etmiştik. O, uzak bir şehirden gelmişti. 
Ziyaretten sonra, o ağabeyin ayakkabısı dikkatimi çekti ve ona çok doğal bir şekilde; "Ayakkabın çok güzelmiş ağabey." dedim.
O teşekkür etti.
Aradan bir kaç saat geçmişti. Ben konuyu unutmuştum. O, bana bir vesile ile kaç numara ayakkabı giydiğimi ve adresimi sordu. Ben, ne için sorduğunu öğrenmek istedim.
"Memlekete gidince aynısından sana da alıp göndereyim." dedi.
O ana kadar, böyle bir durum yaşamamıştım. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi şaşırmıştım.
O kadar doğal, içten ve güçlü bir şekilde söyledi ki ben "Ayakkabın güzelmiş." dediğime neredeyse mahçup oldum...
O ağabey hala aynı. Yine aynı durum olsa aynı davranışı gösterir, biliyorum. 
Orada bana çok güzel bir erdemi öğretti.
Başkalarını mutlu etmek de kendi mutluluğuna dahildir. 
Karşılıksız, ivazsız, dostça sevgi bu işte...