Aile boyutunu aşıp kitlesel üretimim ve parasal ekonominin yaygınlaştığı dönemlerden beri, ki bu 1700’lü yıllarda sanayi devrimi ile yaygınlaşmıştır, nakit paranın muhafazası ve aktarılması gerçekten de sorun olmaya başlamıştır.

Zira zenginliğin arttığı dönemlerde biriken kişisel fonların herkes tarafından bireysel olarak muhafazası türlü sıkıntıları beraberinde getirir.

Ayrıca da tasarruf şeklindeki bu fonların atıl kalması yerine insanların refahına sunulması gerekmektedir. Ekonomi denince bugün ilk akla gelen şeylerden birisidir refah kavramı…

Bir başka deyişle ekonomi-refah ilişkisi olmazsa olmazdır. Kapitalizmde adeta kutsallaştırılan refah elbette İslam ekonomisi bakımından da önemli bir kavramdır. Ancak kapitalist ekonomiden farklı olarak; sadece dünya saadetini esas alan ‘refah’ yerine, dünya ve ahiret saadetini esas alan ‘felah’ kavramı İslam’ın (ekonomisinin de) merkezindedir.

Bir başka deyişle daha çok kazanmak anlamına gelen refah artışı, helal ve temiz olanı esas alan ‘felah’ kavramı ile çerçevelenmiştir. Bu anlamda faiz yasağı İslam ekonomisinin kırmızı çizgileridir.

Sistem faiz üzerine bina edilmeden de bu fonların kurumsal olarak muhafazası ve ekonomiye katılması mümkündür. Hatta muhafaza edenlerin bu yüzden bir komisyon almaları da gerekli olabilir. Bunu faizle karıştırmamak gerekir.

Esasen bankacılık olarak ifade edilen bu sektör, bir araya getirilen bu fonların “satışı”, bir başka deyişle paranın yine bir para ile satışı şekline dönüşünce “riba-faiz” niteliğine bürünmesinin yanında, fon sahiplerine önceden belirlenmiş bir ödeme vaadiyle birleşince esasen aracısız bir şekilde yatırımlara kanalize edilmesi gereken bu fonlar, çoğu zaman ekonomide somut bir karşılık oluşturmaksızın piyasaya sürülmektedir. Kısa vadede bir faydaymış gibi gözüken bu durum uzun vadede tahmini güç ekonomik krizlere neden olmaktadır.