Batı medeniyyeti her şeyin insan merkezli olduğu tezinden hareket eder. Bu yüzden bütün kanun, nizam ve kurumlarını bu önemli esası dikkate alarak oluşturmuştur. Ancak bunu ahlaki esaslar yerine ‘çıkar’ odaklı oluşturması ve elbette sınırlarının ilahi esaslarla çizilmemiş olması kendi medeniyyeti dışındakilere karşı duyarsız olması sonucunu getirmiştir beraberinde… Daha açıkçası; çıkarların zarar görme ihtimali doğduğunda pek kolay bir şekilde bu ilkeleri askıya alabilmekte ya da göz ardı edebilmektedir. Avrupa Birliği’nin Suriyeli mültecilerle ilgili takındığı duyarsız tavır ve politikası böyledir mesela… Ya da insanın en vazgeçilmezini haklı bir şekilde ‘yaşama hakkı’ olarak tanımlarken, milyonlarca insanın açlıktan ‘yaşamını yitirmesi’ karşısında göstermelik düzeyini aşan hiçbir duyarlılık ve sorumluluk hissetmemektedir. Oysa yapılan bir araştırmaya göre, üretilen gıda ürünlerinin üçte biri çöpe gidiyor ve bu miktar açlık sorununu çözecek gıda miktarına eşit...

Elbette bu ‘duyarsızlık’ sürdürülebilir değildir.

Oysa ‘sürdürülebilirlik’ ekonomik ayağı da olan öylesine önemli bir kavramdır ki… Batı bunu da fark etti aslında… Çevre duyarlılığındaki hassasiyet bu yüzdendir mesela… Ancak aşamadığı şey; akıl-vahiy ilişkisi ile çıkarcı ve tek yanlı politikalarıdır. Sürdürülebilirlik tek yanlı yürütülebilecek bir politika da değildir haddi zatında… Örneğin çevre politikalarında olduğu gibi tek taraflı tasarruflarla çözüm getirebilir misiniz... Bu politikalar aynı zamanda küresel barış için de bir gerekliliktir.