Vaiz efendinin hazırlıksız geleceğini düşünerek, her Cuma olduğu gibi, bu Cuma gününde de niyetim ezan okunmaya yakın Camiye gitmekti...
Camimiz eve çok yakın ve büyük olduğu için, müezzin ezanı bitirmeye yakın da evden çıksam, camide yer bulurdum.
Fakat bugün hoş bir tuhaflık var içimde…
İçim kıpır kıpır…
İç sesim
Çabuk ol, geç kalacaksın, camide yer bulamayacaksın diyor…
Nasıl olur, diyorum…
Nerede o günler, diyorum…
Keşke camide yer bulamasam da caddede, sırtımdaki montumu seccade yapıp üzerinde kılsam namazımı…
Sen yine de çabuk ol diyor iç sesim…
Bırak o keşkeleri de çabuk ol!
Bu Cuma başka Cuma!
Hayırdır diyorum, iç sesime…
Elbet hayırdır diyor, sert bir sesle…
Bu Cuma başka Cuma diyorum anlamıyor musun?
O Güzel Nebi’nin sünnetine uyarak aldığım Cuma guslünün yaşı kurumadan giyinip çıkıyorum evden…
Seri adımlarla yürüyorum Camiye doğru…
Ne o öyle!
Arabalar iki sıra yapmışlar caminin önünde…
Cemaat caminin merdivenlerinde neredeyse üst üste yığılmış, camiye girip kendine yer bulmaya çalışıyor…
Eyvah!
Der gibi bir ses çıkıyor içimden…
Sus diyor iç sesim…
Buna eyvah denmez, elhamdülillah denir…
Sana nerede ne diyeceğini bir türlü öğretemedim.
Ve kulağımı çeker gibi sürdürüyor konuşmasını…
Ben sana demiştim diyor, çabuk ol diye!
Ama sen bu Cumanın başka Cuma olduğunu anlayamadın!
Bu Cuma cihat Cuması beyim!
Bu Cuma cihat Cuması!
*
Hayırlı huzurlu sürurlu şuurlu Cumalarımız olsun…