Kara kıtanın kara talihi olan kölelik ve arkasından sömürgecilik dalgası ile günümüze gelmesi ve günümüzde de kapitalist sömürü yüzünden rahat nefes almaması, bizde kara kıtaya karşı bir merhamet ve acıma hissini uyandırmıştır. 
Ama, buraya geldiğimde asıl özgür olanın onlar olduğunu gördüm. Bizler aslında esir edilmiştik… hem de bizim hayatımızı kolaylaştıracağına inandığımız eşyaların yani başka bir deyişle kapitalizmin köleleri olmuştuk. 
Belki bedenimiz özgürdü ama ruhumuzu satmıştık bu özgürlük için… 
Kitaplarda okurum Resulullah (sav) dönemini ve o dönemlerde hiçbir eşyası olmayan evlerde yaşamanın nasıl zor olduğunu hayal ederdim. Hatta hayal edemezdim bile… Fakat Afrikaya geldikten sonra bu hayal bile edemediğim yaşam tarzını bizzat gördüm. 
Toprak evler ve evlerde oturacak halının bile olmadığı odalar. Ama emin olun içindekiler daha mutlu ve rahat. Hele kumun üzerinde oturmak halının üzerine oturmaktan daha rahat. Bir bez serdiniz mi kumun üzerine kuş tüyü yatak gibi yumuşacık oluveriyordu. Üstelik, beton çekme derdi de yoktu. Tamamen sağlıklı bir ortamdı. 
Kum, haliyle çamur da yapmıyordu. 
Bir yer ıslandığında kum hemen çekiyordu… 
Yol yapmak, ev yapmak kolaydı. 
Hatta yaşamak da kolaydı. 
Sokakta bile yaşanabilirdi. 
Herkesin bir evi vardı bu nedenle. Belki ev deyince hemen aklınıza 3 oda bir salon canlanırdı… ama burada ev denilince sadece topraktan yapılmış bir oda canlanırdı. Herkesin bir arada olduğu, kimsenin kendi yalnızlığına hapsedilmediği bir oda… 
Her şey ortaktı… 
duygular bile… 
Herkesin herkes olabildiği bir ortamdı… 
Bizim gibi milyonlar içinde yalnızlığı yaşamıyorlardı. 
Yalnızlık yoktu lugatlarında… 
Herkesin hemen samimileşebildiği bir ortam vardı..