RÜYALARIMIZ BİLE MEMLEKET DİYOR
İlkokul, ortaokul ve lise dönemlerim memlekette geçti. Onun dışındaki ömrüm memleket dışında yaşamak nasip oldu. Aslında doğduğum yere çok da bağlı olan birisi değilim. Kimseye bir kırgınlığım yok, memlekette çok da tanıdıklarım var. Birinci derecedeki ailem dışında beş-on tane dostumun dışında fazla samimi olduğum insan grubu da yoktur. Buna rağmen nedense rüyalarda hep memleketi görüyorum. Bunun sebebini pek de anlamış değilim doğrusu.
7-18 yaş aralığı ilkokul, ortaokul lise dönemidir. O zamanki dostluklar, arkadaşlıklar beynimizde kalıcı bir etki meydana getiriyor demek ki, Buradan hareketle bu zaman aralığına azami derecede önem vermek icap ediyor. Kişilikler bu zaman aralığında şekilleniyor. En önemli eğitim- öğretim dönemi 7-18 yaş aralığıdır. Özellikle 7-11 yaş dediğimiz ilkokul çağı çocukların altın çağıdır. Sınıf öğretmeninin önemi buradan ortaya çıkıyor.
"Toprak insanı kendine çeker" diye halk arasında bir tabir vardır. Tecrübe ile söylenen sözlere itibar etmeliyiz. Manası içinde gerçekler barındırır. Özellikle 40' lı yaşlardan sonra insanlar doğup büyüdükleri yeri özlemeye başlarlar. Doğup büyüdükleri yerlerde çokça çileler çekseler de memleketin "dağını-bayırını, çektiği yoksulluğu-yokluğu, yaylalarda yaptığı çobanlığı, zor şartlarda elde ettiği ekmeği, omuz omuza vererek, el birliği içinde yaptıkları işleri hatırlar hep insan
Çocukluk ve gençlik yıllarındaki dostluğu, samimiyeti, kardeşliği, ortak kader birliğini, diğer zamanlarda bulma imkânı yoktur. Sonradan edinilenlere dostluktan ziyade arkadaşlık olarak niteleyebiliriz. Güzel bir söz vardır: İnsanlar dertleşebildikleriyle dost, eğlenebildikleriyle arkadaş, ağlaşabildikleriyle kardeş, anlaşabildikleriyle eş olurlar" diye.
Memleketimin insanı benim akrabalarımı tanır, arkadaşlarımı dostlarımı düşmanlarmıı bilir, çocukluk ve gençlik yıllarımızda çektiğimiz çileleri bilir ve hatırlar. Türkülerimiz, şarkılarımız, sazımız- sözümüz-özümüz bir, yemek kültürümüz aynı, kemençemiz, manilerimiz, ağıtlarımız aynı, horonumuz coşkumuz bir, anılarımız hatıralarımız tıpkı birbirinin fotokopisi gibi, ahirete irtihal eden büyüklerimizin mezarları dahi yan yanadır. Bu kadar ortak değerlere sahip olduklarımızla sonradakiler bir olması imkânı yoktur. Sanırım herkes için geçerlidir.
O yüzden memleketimin insanı diyorum, memleketim, toprağım, dağım- taşım değerlisin diyorum. Sen memleketim, benim için çok özelsin diyorum. Memleketimin her karış toprağında hatıralarım var diyorum. Seni unutmuyor, her daim değerini biliyorum.
Ömrümüzden her gün bir yaprak daha konup gidiyor, yaşadıklarımızı bir daha geriye getirip yaşama imkanımız yoktur. Sadece hafızalarımızın derinliklerindeki çocukluk ve gençlik anılarımızı hatırlayabilir, konuşabilir, yazabilir, ilgililerle sohbetini yapabiliriz. Sosyal medya aracılığıyla bazen böyle yazılar yazarak bu konuda tercümanlık yapabiliriz.
Daha önce " Memleket Hasreti" başlığı altında bir yazı yazmıştım. Gurbet ellerde yaşayan hemşerilerimden olumlu tepkiler aldım. Zaman zaman bulunduğumuz hali, geçmişimizi, hatıralarımızı, duygularımızı, güzel hasletlerimizi, çektiğimiz zorlukları, Sevinç ve kederlerimizi yazıya dökecek kalemlere ihtiyaç vardır. "Hatır unutur, satır unutmaz" babından gün gelir birileri okur, istifade eder. Bir de hayır dua eder.
Evet yazının başlığında da beyan ettiğim gibi rüyalarımız da bizi geçmişe götürüyor. Gördüğümüz rüyalar doğup büyüdüğümüz köyümüze, mahallemize, okulda aynı sıraları paylaştığımız arkadaşlarımıza, o memleket toprağını beraber işlediğimiz ailemize, bağımıza bahçemize, çayırımıza, mezramıza, ormanımıza, yaylalarımıza, götürüyor bizleri.
Türk milletininin özelliği mi desem, müslümanlığımızın gereği mi desem, tüm insanlık için mi desem hep böyledir, bilmiyorum.
İnsanın yaratılışında var bu özellik. Rabbim öyle takdir etmiş, o boşuna bir şey kalk etmez. Her yaratılışın vardır bir hikmeti. Mevlâm görelim neyler, Neylerse güzel eyler. Bütün gurbetteki dostlara selâm olsun. Umarım bir nebzecik de olsa memleket hasretini dile getirmiş olduk. Allah Teâlâ'ya emanet olunuz.
05.12.2023