Besleyip büyüttükleri…
Elinden tutup yürüttükleri…
Yeri geldiğinde kolladıkları…
Okuyup adam olsunlar diye yadellere yolladıkları…
Ağanın koltuğuna…
Malına mülküne…
Kaftanına kürküne…
Yediğine içtiğine…
Tezgahında dokuyup biçtiğine…
Göz koydular…
İçten ve dıştan ehl-i saliple bir olup ağanın gözlerini oydular…
Sonra ağayı tepeden tırnağa soydular…
Yalan iftira bini bir paraydı..
Talancılar ak pak ağa ise kapkaraydı…
Hikaye işte böyle başlamıştı uzun mu uzundu…
Yalancıların ve talancıların payına düşense sürur değil hüzündü…
Ağanın altı asırda topladığını sekiz yılda batırdılar…
Ağayı canlı canlı teneşire yatırdılar…
Miras paylaşıldı ağanın evlatlarına bir dönüm yer kaldı…
Ve ağa gidince mahalleye bir zorba daldı…
Zorba ne versen ne yese asla doymuyordu…
Mahalleliye neredeyse hiçbir şey koymuyordu…
Bıçak kemiğe dayanmıştı, mahallenin delikanlısı zorbayı aşil tendonundan vuracaktı…
Allah’ü âlem zorba işte o zaman duracaktı…
Davut sapan taşıyla Golyat’ı nasıl devirdiyse öyle…
Umudum odur ki zorba mahalleyi terk edecek bundan böyle…
Çekilip inine ölümünü bekleyecek…
Yürümek yok ona sadece emekleyecek…
Dilerim Rabbimden o günleri göstersin milletime ve bana…
Zorbanın sonu mutlaka zillet ve cehennemdir anlayana…